(Günde yirmi adet çok ağır ilaçlar kullanırken, dayanılmaz ağrılarım varken umudumu daima taze tutmak adına okuduğum ve uyguladığım bir hikaye.)
Fransız resim sanatının önemli simalarından Henri Matisse, Aguste Renoir’den 28 yaş daha genç olmasına rağmen iki ünlü ressam, iyi arkadaşlardı ve sık sık görüşürlerdi. Hayatının sonlarına doğru Güney Fransa’da bir köye yerleşen Renoir, son 10 yılında evinden çıkmazken Matisse onu her gün ziyaret etti. Romatizma sebebiyle neredeyse hiç hareket edemeyen Renoir parmaklarını dahi kımıldatamıyordu. Fakat bu ağır hastalığına rağmen fırçayı eline bağlayarak resim yapmaya çalışıyordu. Bir gün Matisse yaşlı ressamın her fırça darbesinde duyduğu büyük ızdırapla mücadele ederek atölyesinde çalışmasını seyrederken dayanamayıp sordu: “Aguste! Romatizmadan kıvrandığın, bu kadar acı çektiğin hâlde neden resim yapmayı sürdürüyorsun?” Ronoir yalnızca şu kısa sözle cevapladı: “Güzellik kalıcıdır, acıysa geçici…” Böylece Renoir neredeyse öldüğü güne kadar tuvalinde çalışmaya devam etti. En ünlü resimlerden olan bir toblossunu ölmeden 2 yıl önce, hastalığa yakalandıktan 14 yıl sonra tamamladı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder